life ticking:

Sunday 30 December 2007

Πρωτοψάλτη...


Άκουγα εσένα άκουγα

κάτι σαν αντίο ή παράκουγα

ύστερα είπες κι άλλα αλλά δεν άκουγα.

Μονάχα θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα

άνοιξα την πόρτα, χάραζε.

Τι να βρω να πω να σε συντάραζε

είχα πάει μ'άλλον μια φορά παλιά

μα ούτε που ρώταγες ποτέ πού πήγαινα.


Ροζ γραβάτα φόραγες τότε που με χώραγες

αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.

Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα

την κουβέντα μας για πάνταμε φιλί θα τα' γραφα όλα ροζ.


Άλλαζε αιώνας άλλαζε

μέσα μου βραχνό σκυλί που αλάλαζε.

Όσα φέρνει ο χρόνος

τα παράλλαζε πάντα η καρδιά

πατώντας σταθερά μου 'λεγε αγάπα.


Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα

ύστερα από χρόνια λέω πως ξέφυγα.

Λόγια που πληγώνανε

δεν πόναγε πια

ήταν απάτη η ομορφιά που κάποτε πλήγωνα.


Ροζ γραβάτα φόραγες

τότε που με χώραγες

αγκαλιά μου και λαχτάρα ίδια πίναμε τσιγάρα.

Ροζ γραβάτα κι έλιωνα με φιλί θα τέλειωνα

την κουβέντα μας για πάντα

με φιλί θα τα'γραφα όλα ροζ...

Friday 28 December 2007

Kavafis after all

Τείχη




Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.





Κ.Π. Καβάφης

Saturday 8 December 2007

weekend glory

it is 10am in this totally urban weekend and all i do is feel tired. No, not tired - exhausted.

Tuesday 4 December 2007

verdict


i feel lost today. no sense of real direction. And because i feel lost for quite some years (yes, there are some happy intervals in-between), i guess i am really lost.

guilty as charged.

Monday 3 December 2007

ένα χαζό τίποτα

Οι απαιτήσεις πολλές, κάθε μέρα με το νέο "τίτλο" στην εταιρία κόσμος βασίζεται πάνω μου.
Δεν γκρινιάζω, πάλι οι θυσίες μικρές είναι. Αμελητέες στην υπάρχουσα φάση της επιβίωσής μου.
Το τονίζω: ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Τη ζωή ακόμη την αφήνω μακριά μου.

Σκέφτομαι στο σχίσμα του ελάχιστου χρόνου που μου απέμεινε - πχ, όταν πέφτω τόσο κουρασμένη στο κρεβάτι: Τι έκανα σήμερα?
Σήμερα λοιπόν έμαθα σε 15 άτομα διάφορα ανούσια περί Τηλεπικοινωνιών, άλλα τόσα για σωστή επικοινωνία με τους πελάτες μας.
Σήμερα έκανα ένα μαθητούδι, κοριτσάκι 8 χρονών να γελάσει και μετά να σκάσει από το γέλιο.
Σήμερα δεν το έπαιξα τόσο ευτυχής ως είθισται στα PR μου, φαινόμουν πως είχα νεύρα.
(και δεν είναι και Πανσέληνος γαμώτο).
Σήμερα για κλάσματα χρόνου πολύτιμου σκέφτηκα όλες εκείνες τις δήθεν φίλες που δεν δίνουν ποτέ όσο μπορούν, αλλά μόνο όσο τους επιτρέπει η ξιπασμένη τους ύπαρξη -(είμαι κακιά? δεν με νοιάζει πλέον). Θυμήθηκα φίλες που στην πρώτη στραβή "λάκισαν" και ακόμη έχει μείνει ένα στραβοκατάπιωμα, όπως έλεγα μικρή.
Ένα χαζό, χαζότατο τίποτα, δηλαδή.

Οι άνθρωποι πού πήγαν οι άνθρωποι?
Δέχτηκα εδώ και χρόνια τις επιλογές μου.
Μαχαίρι, βαθύ και κοφτερό. Δεν με πειράζει πιά.
Αυτό που πάντα όμως ΕΝΟΧΛΕΙ είναι αυτή η κουταμάρα που φέρει ο κόσμος.
Αυτό το τίποτα που φέρουμε δάφνες στα κεφάλια μας όλοι.

Λόγια πάλι, κενά, λειψά, ανόητα...
Δεν μπορώ να τα χρησιμοποιώ άλλο σαν άλλοθι.
Είμαι ίδια με όλους που κατά καιρούς κατακεραυνώνω και παραπονιέμαι για να ξεχωρίσω.