ένα χαζό τίποτα

Οι απαιτήσεις πολλές, κάθε μέρα με το νέο "τίτλο" στην εταιρία κόσμος βασίζεται πάνω μου.
Δεν γκρινιάζω, πάλι οι θυσίες μικρές είναι. Αμελητέες στην υπάρχουσα φάση της επιβίωσής μου.
Το τονίζω: ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Τη ζωή ακόμη την αφήνω μακριά μου.

Σκέφτομαι στο σχίσμα του ελάχιστου χρόνου που μου απέμεινε - πχ, όταν πέφτω τόσο κουρασμένη στο κρεβάτι: Τι έκανα σήμερα?
Σήμερα λοιπόν έμαθα σε 15 άτομα διάφορα ανούσια περί Τηλεπικοινωνιών, άλλα τόσα για σωστή επικοινωνία με τους πελάτες μας.
Σήμερα έκανα ένα μαθητούδι, κοριτσάκι 8 χρονών να γελάσει και μετά να σκάσει από το γέλιο.
Σήμερα δεν το έπαιξα τόσο ευτυχής ως είθισται στα PR μου, φαινόμουν πως είχα νεύρα.
(και δεν είναι και Πανσέληνος γαμώτο).
Σήμερα για κλάσματα χρόνου πολύτιμου σκέφτηκα όλες εκείνες τις δήθεν φίλες που δεν δίνουν ποτέ όσο μπορούν, αλλά μόνο όσο τους επιτρέπει η ξιπασμένη τους ύπαρξη -(είμαι κακιά? δεν με νοιάζει πλέον). Θυμήθηκα φίλες που στην πρώτη στραβή "λάκισαν" και ακόμη έχει μείνει ένα στραβοκατάπιωμα, όπως έλεγα μικρή.
Ένα χαζό, χαζότατο τίποτα, δηλαδή.

Οι άνθρωποι πού πήγαν οι άνθρωποι?
Δέχτηκα εδώ και χρόνια τις επιλογές μου.
Μαχαίρι, βαθύ και κοφτερό. Δεν με πειράζει πιά.
Αυτό που πάντα όμως ΕΝΟΧΛΕΙ είναι αυτή η κουταμάρα που φέρει ο κόσμος.
Αυτό το τίποτα που φέρουμε δάφνες στα κεφάλια μας όλοι.

Λόγια πάλι, κενά, λειψά, ανόητα...
Δεν μπορώ να τα χρησιμοποιώ άλλο σαν άλλοθι.
Είμαι ίδια με όλους που κατά καιρούς κατακεραυνώνω και παραπονιέμαι για να ξεχωρίσω.