recalling a friendship and its value

Δεν έχει περάσει τόοοοσος καιρός από τότε που έγραφα:

"ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

Είμαι σε σύντομες διακοπές. Διακοπεύω. Ή καλύτερα διακόπτω την ψυχή από το τραύμα, με επαφή με ανθρώπους καθημερινούς που έχω ανάγκη πλέον να βλέπω;
Έχασα κάποιους παλιότερα εκ παραδρομής σχεδόν, τους κράτησε μακριά η ζωή μου από τη ζωή μου, και δεν προτίθεμαι να ξανακάνω το ίδιο λάθος. Απλά έχουν πάψει άνθρωποι να μου τραβούν την προσοχή. Εδώ και χρόνια. Κακό μάλλον αυτό. Από τη ζωή μου για κάποια χρόνια κράτησα τη μαυρισμένη από την οργή σκιά τους. Σχεδόν με έμαθα να θυμούμαι μόνο τα περιττά - τα απαραίτητα τα πέταξα σε μια χοντρή μαύρη σακούλα. Η λύση του πετάματος, η φιλοσοφία του κάθε σκουπιδιού.
Ξεπέζεψα μετά από την συντριβή. Ο αδριάντας της στριφνότητάς μου κατέρρευσε σιωπηλά (όπως όλες οι εσώτερες πτώσεις).
Οι πόνοι απλώθηκαν σε μια κοινή πεδιάδα, πανανθρώπινη αργότερα.
Επιμένω μετά από όλα εκείνα που με τσάκισαν κάποτε, να περιμένω. Ασθμαίνοντας έστω. Κάποια μέρα. Υπάρχουν ανθρώπινα τοπία που επιθυμώ να ζήσω, ή έστω να δανειστώ για λίγο."

and the good thing is - i am still here, Maria.