recalling a friendship and its value

Δεν έχει περάσει τόοοοσος καιρός από τότε που έγραφα:

"ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ

Είμαι σε σύντομες διακοπές. Διακοπεύω. Ή καλύτερα διακόπτω την ψυχή από το τραύμα, με επαφή με ανθρώπους καθημερινούς που έχω ανάγκη πλέον να βλέπω;
Έχασα κάποιους παλιότερα εκ παραδρομής σχεδόν, τους κράτησε μακριά η ζωή μου από τη ζωή μου, και δεν προτίθεμαι να ξανακάνω το ίδιο λάθος. Απλά έχουν πάψει άνθρωποι να μου τραβούν την προσοχή. Εδώ και χρόνια. Κακό μάλλον αυτό. Από τη ζωή μου για κάποια χρόνια κράτησα τη μαυρισμένη από την οργή σκιά τους. Σχεδόν με έμαθα να θυμούμαι μόνο τα περιττά - τα απαραίτητα τα πέταξα σε μια χοντρή μαύρη σακούλα. Η λύση του πετάματος, η φιλοσοφία του κάθε σκουπιδιού.
Ξεπέζεψα μετά από την συντριβή. Ο αδριάντας της στριφνότητάς μου κατέρρευσε σιωπηλά (όπως όλες οι εσώτερες πτώσεις).
Οι πόνοι απλώθηκαν σε μια κοινή πεδιάδα, πανανθρώπινη αργότερα.
Επιμένω μετά από όλα εκείνα που με τσάκισαν κάποτε, να περιμένω. Ασθμαίνοντας έστω. Κάποια μέρα. Υπάρχουν ανθρώπινα τοπία που επιθυμώ να ζήσω, ή έστω να δανειστώ για λίγο."

and the good thing is - i am still here, Maria.

NERUDA

ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,


χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Πάμπλο Νερούδα

GREEK POETS...

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ (1975)
ΚΑΤΑΓΩΓΗ
"Ερχόταν ένα φως.
Κι από το Μάρτη μήνα ερχόταν η άνοιξη
στην κάμαρα που μίλαγε με πείσμα ο Φίλιππος.
Το πάτωμα παλιό σανίδι σε παλιό σανίδι. Απάνου στο
τραπέζι ένα καιρί. Και τα χαρτιά του σα
φτερά πουλιών.
Κοίτα να καταλάβεις φώναξε. Τίποτα δεν είχαμε.
Μήτε κρεβάτι μήτε κάθισμα. Το σπίτι ένα παλιό
σαράβαλο. Παντού ο αέρας φύσαγε σε θέριζε.
Η μάνα μου στα κάρβουνα. Κακό χειμώνα θάχουμε
είπε ο πατέρας, μια μαύρη συλλογή το μούτρο του.
Από τη τρύπα αυτή κοιτάζαμε τον ουρανό. Και το
πρωί πηγαίναμε στα δέντρα. Εδώ γεννήθηκα.
Εδώ μεγάλωσα. Λοιπόν αυτά μου χρειάζονται
για την οργή μου και την περηφάνεια μου.
Για να κρατήσω και να κρατηθώ.
Δεν έχω θεούς. Και δε φοβάμαι."

Τάκης Σινόπουλος


-------------------------------------------------------------

"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες."

Μανόλης Αναγνωστάκης

after a short trip to Achaia

This is it - that there was a time to leave Athens only to find other places unwelcome. And not simply that, but also indifferent.

There is so much to say, but cortizone has worn me out these days.
Literally.

I promise, i promise - there is more to write. Later.

at last!!!

finally... COSTA COFFEE is in Greece too...
one of the best lattes in the world...

http://www.costa.co.uk


go and see for yourselves!!!
available already @Marousi, right at the big COSMOTE building, before Kifissias Ring that is!

palies Trypes / aggelakas

"Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα,
και η καρδιά μου στο φως θα χιμήξει.
Θα φύγω μακριά,
θα πετάξω ψηλά,
θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη,
και τότε πια δεν μπορεί,
αυτή η χλωμή,
αυτή η φτηνή η τιποτένια μου θλίψη,

θα μείνει ορφανή,
θα γυρνάει σαν τρελή,
θα ζητάει να με βρει και δε θα με βρίσκει,

Κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει"

Αγγελάκας

on visiting this: http://revisionistsdeath.wordpress.com

Ελένη Π - χάσμα

Κι ύστερα έρχονται εκείνες, οι παλιές μέρες.
Μυρίζουν θυμάρι, βουνά Ελλάδας μου, βουνά σώματός σου.

Με αποσυντονίζει τόση μνήμη.

Μα κι εσύ, εσύ χρόνια στα ξένα χέρια
χρόνια πολλά δεν εύχομαι από τότε που έφυγες
εσύ, εσύ στα χρόνια που έσκισες στα δύο -
στο προ εσού και μετά εσού.

λες κι η άτοπη μνήμη βρίσκει καταφύγιο στις ρωγμές.

και μετά από μια δεκαετία τελικά δεν ξεθώριασες.
εσύ τη ζωή σου κι εγώ τη ζωή σου.

c'est le vent.

another interesting outing in Athens - theatre

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ-ΣΚΗΝΗ ΝΕΑ ΧΩΡΑ

Αμοργού 20, Κυψέλη , 2108673945

Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ΣΤΟ ΣΟΧΟ

Κοινωνικό του Πάτρικ Μάρμπερ
Σκηνοθ.: Κ. Μαρκουλάκης. Παίζουν: Κ. Μαρκουλάκης, Κ. Παπαχρόνης, Εβ. Ζημάλη, Θ. Ανδρούτσου, Δ. Σιγάλα. Μετάφρ.: Θ. Πετρόπουλος. Σκην.- κοστ.: Γ. Γαβαλάς. Φωτ.: Ν. Βλασόπουλος. Μουσ.: Μ. Μάτσας. Διάρκεια 95'

Η σύγχρονη, προκλητική εκδοχή του μολιερικού Δον Ζουάν από τον Μάρμπερ διαδραματίζεται στο σύγχρονο Σόχο. Στην εποχή του Apple Mac, των blogs και του podcast ο DJ επιμένει να σκέφτεται και να ζει ελεύθερος προκαλώντας Θεό και ανθρώπους.
Απόγ: Σάβ., Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ: Τετ., Πέμ., Παρ. 9.15 μ.μ., Σάβ., Κυρ. 9.30 μ.μ. € 24, € 17, κρατήσεις και από το www.choratheater.gr

apathy

today i am really very sick.
i think it is always losing my daily health that scares me to death...

and i am so lonely it has just stopped hurting.

να πάτε να δείτε / go see - must see

ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Δραματοποιημένη Ποίηση του Αρτίρ Ρεμπό
Σκηνοθ.: Θ. Αναστόπουλος. Παίζουν: Μ. Καρατζογιάννης, Ν. Πουρσανίδης. Μετάφρ.: Χρ. Λιοντάκης. Σκην.- κοστ.: Μ. Τρικεριώτη. Φωτ.: Ηλ. Κωνσταντακόπουλος. Διάρκεια 80'

«Αν θυμάμαι καλά, κάποτε ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή, που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν. Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα»... Οι υπέροχοι στίχοι, που φέρνουν τη λογοτεχνία μέσα στη ζωή, αποκτούν υπόσταση πάνω στη σκηνή από δύο άντρες ερμηνευτές.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΩΜΑ

Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, 2109212900 Βραδ: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ., Κυρ. 10.15 μ.μ. € 18, φοιτ.: € 15. Διάρκεια: 80'.

πάρτε το - είναι μαγευτικό CD.

mood swings / Palermo pic

Art thou pale for weariness
Of climbing heaven and gazing on the earth,
Wandering companionless
Among the stars that have a different birth,
And ever changing, like a joyless eye
That finds no object worth its constancy?

Percy Bysshe Shelley (1792 - 1822)