this photo is from the following blog:

http://youngdoo.net/blog/

read it.

will it EVER be mended?
do i have the power? or is it not about my power at all?

it is your decision.
it is your turn to either love me or leave me.

LOST

one day after xmas i feel i have lost my heart.

and i don't know how and if i can ever get it back...

my ILU, my dearest ever person... i miss you.

where have you gone?

once upon a time...

i dreamt of fairies,and wishes come true.
i think sometimes i dream of the unattainable.
but i will get my dreams real in the end.

Paulo Coehlo blog

http://paulocoelhoblog.com

fearing those bringing the light

ΔΕΝ ΤΟΛΜΩ ΑΚΟΜΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΑΡΘΡΩΣΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ, ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ.

ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ (ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ) ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 18 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ:

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβύσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

"Ταξίδεψε με όπου εσύ πιστεύεις
Είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
Τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
Ανθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα
Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
Υπάρχει άδικο έξω απ’ τα όνειρα μου
Θυμάμαι τα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
Και γω που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου..."

STEREO NOVA tonight - remembering how a heart could flutter and then soar up the Athenian sky
(but i was too young, naive and happy at that terrace, Billy)

facebook crisis

it is a while, it is always a while, to return to this scene.

now, my guilty preoccupation is FaceBook and one application in particular. My Fairy, this is what it is called. i am really an addict, a junkie (my best friend's term is probably wiser). i wake up at 0300 or 0500 or amidst other things, i log in and water my plants and cast spells.

this is my alter ego, it seems. I am able to find gold coins, cast love spells, happiness spells, turn a snail into gold, set frogs free and help sane the forests this way after having grown my little garden with beautiful flpwers. I can also try alchemy and create potions of my own that make more gold. I water other people's (friends or not) gardens and get rewarded with gold again.

it is an addiction my sister introduced me to.

and i am so happy with this second false life.


in the real life, i find peace talking to new friends and hoping that my new mild depression will go away by itself.

will it?

deferring

a note - i am postponing my new post...

i am being self-analysed for now - re-reading Scott Peck.

it is good. introspection in a National Holiday...

it takes time to heal. i am in day 4. 4 days after the operation.
and i am really well. well and loved. i think i panicked my mother when i fainted a little after the surgery trying to walk in the orange-walled hospital corridor. Fainting is really really bad. it is. It is a little death, but reversed. this needs lots of explaining. Anyhow, now i am back home.

This home is made of love and friendship. Qualities rare to find in my life. I feel sooooo ME here, so relaxed and happy. When i look outside the window, i see masses of green trees and i hear a cock every morning. Just like how it was when i was 4 at my village up North and carefree. All i need is this home. And at a future day maybe my own. this is transit? i don't know/ all i care is that it makes me smile every time i enter the door here.

i have healed. and i don't mean the wound that is too fresh to talk about. itchy too. i have healed from all monstrous thoughts that have been gnawing my heart and my soul the last 10 years, and now i see the obvious; that they were too little to have made me so afraid. now i walk in love.


btw, have you listened to Monika's "AVATAR" CD? Gorgeous.


more to come, tomorrow.
i promise you...

randomised.

what is there to add here?

...

this is the life. this is how different life is with you. just a bluest star amongst greys...

i am blessed by the wonder of love.

sufficiency

πλέον είμαι επαρκής στην παραδοχή πως σε γνώρισα και πως σε έχω όχι κοντά, όχι.
πως σε έχω δίπλα μου.

μεγάλο πράγμα η καρδιά.

human bliss

just the touch of a hand on my hand.

and looking straight into the eyes.

this is what life was invented for.

Ασλάνογλου

Ερείπια της Παλμύρας



Οσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν

Οσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα

Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα

οι δικοί μου ξένοι

δώρο το άκουσμα του παρόντος χτες βράδυ από μια υπέροχη ανθρώπινη ψυχή.
(Σε ευχαριστώ πολύ για την απρόσμενη παρουσία σου στη ζωή μου, Β.)

ξαφνικός έρωτας την άνοιξη

I don't want to live--

I want to love first,

And live incidentally.

E. Fitzerald

η θλίψη που δεν δαμάζεται

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ


ΓΕΝΕΑ ΥΠΑΓΕΙ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑ ΕΡΧΕΤΑΙ
Εκκλησιαστής




Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι
πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω;

Έχει θαμπώσει. Νυχθημερόν το ψαχουλεύει
με τα βρωμόχερά του ο χρόνος. Θέλει γυάλισμα.
Βύθισέ το σε αραιωμένο οξύ της ανάκλησης
κι ύστερα μ’ ένα μαλακό φανελλένιο φωνήεν.

Μικρό αγγείο χάλκινο που σαν παγούρι μοιάζει
(για δυνάμωσε λίγο τον ήχο της παρομοίωσης
δεν ακούγεται καθόλου το νερό).

Αμφορέας λήκυθος αρύβαλλος θήκη
για αρώματα ή λάδι πριν το αγώνισμα
ν’ αλείφουν οι αθλητές τα σώματά τους
δεν έμαθα ποτέ την ονομασία του
ανοιχτή μου αφέθηκε η χρήση του
πάρ’ το είναι παλιό πολύ παλιό
απ΄το βυθό της θάλασσας βγαλμένο
είπες και μου το χάρισες
παραμονή που έφευγες ταξίδι ---
κι εγώ γιατί το πέρασα για όρκο;
Απ’ το βυθό παραμονής που θά΄φευγες.
Μήπως δακρυοθήκη;

Στο αγώνισμα --- για σώματα.

Σώματα; Για ξαναπές το. Σώματα.
Έχει θαμπώσει δεν ακούγεται. Ρώτα την αφή
Θυμάται πρόφερε ποτέ αυτή τη λέξη;
--- προσεκτικά συνδαύλισε, ξέρεις
η απορία ξαναθλίβει τους θανάτους.
Δεν βολιδοσκοπείς καλύτερα τα όνειρα;
Ξέρουν αυτά. Συμπράξαν στις ληστείες.

Ή μάλλον άσε τώρα
πού να φυτεύουμε νερό πάνω σε δάκρυα.


(Από τη συλλογή Η Εφηβεία της Λήθης (σελ. 48-9), εκδ. ΣΤΙΓΜΗ - 1994)

Sylvia Plath tonight

Conversation Among the Ruins

Through portico of my elegant house you stalk
With your wild furies, disturbing garlands of fruit
And the fabulous lutes and peacocks, rending the net
Of all decorum which holds the whirlwind back.
Now, rich order of walls is fallen; rooks croak
Above the appalling ruin; in bleak light
Of your stormy eye, magic takes flight
Like a daunted witch, quitting castle
when real days break.

Fractured pillars frame prospects of rock;
While you stand heroic in coat and tie, I sit
Composed in Grecian tunic and psyche-knot,
Rooted to your black look, the play turned tragic:
Which such blight wrought on our bankrupt estate,
What ceremony of words can patch the havoc?

Seneca - “While we are postponing, life speeds by.”

αυτό είναι, βλέπεις?

βρήκα φωτογραφία που στη χαρίζω.

ναι, εσένα. που χαμογελάς ήδη βλέποντάς την.

εγώ όταν σε δω ξανά, θα χαμογελάσω πάλι.

προς το παρόν, σου τα προσφέρω τα άστρα μαζί με πολλή πολλή αγάπη.

ελπίζω να σε φτάσει.

για να μην ξεχαστώ...

hope no one feels like this.

at least not any more.

για να θυμηθούμε και οπτικώς...

Candy Candy - θυμόσαστε???

http://retro-gr.blogspot.com/2008/01/candy-candy-26-40.html

Πω πωωωω... Θυμάται κανείς την candy candy? τον Άντονι?
(τώρα τι συνειρμός είναι αυτός σήμερα που είναι του Αγίου Αντωνίου... Ο Θεός κι η ψυχή μου)


Πω πωωωω... Χρόνια αιώνες πριν που έτρεχε η Κάντυ Κάντυ στους αγρούς και τα λειβάδια και ονειρευόμασταν όλοι μαζί της.

Στον ύπνο πλέον, άγχη για τη δουλειά, deadlines και άλλα εργασιακά.
Μερικές φορές, σπάνια, ονειρεύομαι ό,τι με έχω πείσει ότι δεν μου λείπει.
Και ξυπνώ τσαντισμένη και με κακή διάθεση.

Αυτό που με έχει πειράξει περισσότερο είναι που το συνήθισα, πως όλα συνηθίστηκαν.

the power is here!

isn't this a perfect photo to start blogging this year? Truth is i have been meaning to write things, but job is still too hectic and all i get to relax is SOMETIMES a Saturday morning. This Saturday i was working 10am-9pm. Disastrous, right?

2008 is a good year. All years are good, after all. I have friends who really care (SK, THANK YOU for always standing by my side), I thought i had friends who really let me down because they simply didn't care anymore, I had friends i had lost but the twists of fate proved they are still here (kollite mou, latremene! kalos epestrepses, na moy prosexeis) and i have also time for some new acquaintances (china girl, see how small our world has proved?).

So, to make this note small; THANK YOU all for everything you have given me and thank you more all those who understand how much i need some time off just for myself. Thank you for being exactly at the spot promised, ie my heart.

HAPPY NEW YEAR!
nothing is gone, we are still alive and kicking!