life ticking:
Sunday, 30 December 2007
Πρωτοψάλτη...
Friday, 28 December 2007
Kavafis after all
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ.Π. Καβάφης
Saturday, 8 December 2007
weekend glory
Tuesday, 4 December 2007
verdict
Monday, 3 December 2007
ένα χαζό τίποτα
Δεν γκρινιάζω, πάλι οι θυσίες μικρές είναι. Αμελητέες στην υπάρχουσα φάση της επιβίωσής μου.
Το τονίζω: ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Τη ζωή ακόμη την αφήνω μακριά μου.
Σκέφτομαι στο σχίσμα του ελάχιστου χρόνου που μου απέμεινε - πχ, όταν πέφτω τόσο κουρασμένη στο κρεβάτι: Τι έκανα σήμερα?
Σήμερα λοιπόν έμαθα σε 15 άτομα διάφορα ανούσια περί Τηλεπικοινωνιών, άλλα τόσα για σωστή επικοινωνία με τους πελάτες μας.
Σήμερα έκανα ένα μαθητούδι, κοριτσάκι 8 χρονών να γελάσει και μετά να σκάσει από το γέλιο.
Σήμερα δεν το έπαιξα τόσο ευτυχής ως είθισται στα PR μου, φαινόμουν πως είχα νεύρα.
(και δεν είναι και Πανσέληνος γαμώτο).
Σήμερα για κλάσματα χρόνου πολύτιμου σκέφτηκα όλες εκείνες τις δήθεν φίλες που δεν δίνουν ποτέ όσο μπορούν, αλλά μόνο όσο τους επιτρέπει η ξιπασμένη τους ύπαρξη -(είμαι κακιά? δεν με νοιάζει πλέον). Θυμήθηκα φίλες που στην πρώτη στραβή "λάκισαν" και ακόμη έχει μείνει ένα στραβοκατάπιωμα, όπως έλεγα μικρή.
Ένα χαζό, χαζότατο τίποτα, δηλαδή.
Οι άνθρωποι πού πήγαν οι άνθρωποι?
Δέχτηκα εδώ και χρόνια τις επιλογές μου.
Μαχαίρι, βαθύ και κοφτερό. Δεν με πειράζει πιά.
Αυτό που πάντα όμως ΕΝΟΧΛΕΙ είναι αυτή η κουταμάρα που φέρει ο κόσμος.
Αυτό το τίποτα που φέρουμε δάφνες στα κεφάλια μας όλοι.
Λόγια πάλι, κενά, λειψά, ανόητα...
Δεν μπορώ να τα χρησιμοποιώ άλλο σαν άλλοθι.
Είμαι ίδια με όλους που κατά καιρούς κατακεραυνώνω και παραπονιέμαι για να ξεχωρίσω.
Tuesday, 27 November 2007
recalling a friendship and its value
Δεν έχει περάσει τόοοοσος καιρός από τότε που έγραφα:
"ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ
Είμαι σε σύντομες διακοπές. Διακοπεύω. Ή καλύτερα διακόπτω την ψυχή από το τραύμα, με επαφή με ανθρώπους καθημερινούς που έχω ανάγκη πλέον να βλέπω;
Έχασα κάποιους παλιότερα εκ παραδρομής σχεδόν, τους κράτησε μακριά η ζωή μου από τη ζωή μου, και δεν προτίθεμαι να ξανακάνω το ίδιο λάθος. Απλά έχουν πάψει άνθρωποι να μου τραβούν την προσοχή. Εδώ και χρόνια. Κακό μάλλον αυτό. Από τη ζωή μου για κάποια χρόνια κράτησα τη μαυρισμένη από την οργή σκιά τους. Σχεδόν με έμαθα να θυμούμαι μόνο τα περιττά - τα απαραίτητα τα πέταξα σε μια χοντρή μαύρη σακούλα. Η λύση του πετάματος, η φιλοσοφία του κάθε σκουπιδιού.
Ξεπέζεψα μετά από την συντριβή. Ο αδριάντας της στριφνότητάς μου κατέρρευσε σιωπηλά (όπως όλες οι εσώτερες πτώσεις).
Οι πόνοι απλώθηκαν σε μια κοινή πεδιάδα, πανανθρώπινη αργότερα.
Επιμένω μετά από όλα εκείνα που με τσάκισαν κάποτε, να περιμένω. Ασθμαίνοντας έστω. Κάποια μέρα. Υπάρχουν ανθρώπινα τοπία που επιθυμώ να ζήσω, ή έστω να δανειστώ για λίγο."
and the good thing is - i am still here, Maria.
Friday, 23 November 2007
NERUDA
'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
Πάμπλο Νερούδα
GREEK POETS...
ΚΑΤΑΓΩΓΗ
"Ερχόταν ένα φως.
Κι από το Μάρτη μήνα ερχόταν η άνοιξη
στην κάμαρα που μίλαγε με πείσμα ο Φίλιππος.
Το πάτωμα παλιό σανίδι σε παλιό σανίδι. Απάνου στο
τραπέζι ένα καιρί. Και τα χαρτιά του σα
φτερά πουλιών.
Κοίτα να καταλάβεις φώναξε. Τίποτα δεν είχαμε.
Μήτε κρεβάτι μήτε κάθισμα. Το σπίτι ένα παλιό
σαράβαλο. Παντού ο αέρας φύσαγε σε θέριζε.
Η μάνα μου στα κάρβουνα. Κακό χειμώνα θάχουμε
είπε ο πατέρας, μια μαύρη συλλογή το μούτρο του.
Από τη τρύπα αυτή κοιτάζαμε τον ουρανό. Και το
πρωί πηγαίναμε στα δέντρα. Εδώ γεννήθηκα.
Εδώ μεγάλωσα. Λοιπόν αυτά μου χρειάζονται
για την οργή μου και την περηφάνεια μου.
Για να κρατήσω και να κρατηθώ.
Δεν έχω θεούς. Και δε φοβάμαι."
Τάκης Σινόπουλος
-------------------------------------------------------------
"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες."
Μανόλης Αναγνωστάκης
Monday, 19 November 2007
after a short trip to Achaia
There is so much to say, but cortizone has worn me out these days.
Literally.
I promise, i promise - there is more to write. Later.
Tuesday, 13 November 2007
at last!!!
one of the best lattes in the world...
http://www.costa.co.uk
go and see for yourselves!!!
available already @Marousi, right at the big COSMOTE building, before Kifissias Ring that is!
Monday, 12 November 2007
palies Trypes / aggelakas
και η καρδιά μου στο φως θα χιμήξει.
Θα φύγω μακριά,
θα πετάξω ψηλά,
θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη,
και τότε πια δεν μπορεί,
αυτή η χλωμή,
αυτή η φτηνή η τιποτένια μου θλίψη,
θα μείνει ορφανή,
θα γυρνάει σαν τρελή,
θα ζητάει να με βρει και δε θα με βρίσκει,
Κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει"
Αγγελάκας
on visiting this: http://revisionistsdeath.wordpress.com
Κι ύστερα έρχονται εκείνες, οι παλιές μέρες.
Μυρίζουν θυμάρι, βουνά Ελλάδας μου, βουνά σώματός σου.
Με αποσυντονίζει τόση μνήμη.
Μα κι εσύ, εσύ χρόνια στα ξένα χέρια
χρόνια πολλά δεν εύχομαι από τότε που έφυγες
εσύ, εσύ στα χρόνια που έσκισες στα δύο -
στο προ εσού και μετά εσού.
λες κι η άτοπη μνήμη βρίσκει καταφύγιο στις ρωγμές.
και μετά από μια δεκαετία τελικά δεν ξεθώριασες.
εσύ τη ζωή σου κι εγώ τη ζωή σου.
c'est le vent.
Sunday, 11 November 2007
another interesting outing in Athens - theatre
ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ-ΣΚΗΝΗ ΝΕΑ ΧΩΡΑ | |
Αμοργού 20, Κυψέλη , 2108673945 | ||
Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ΣΤΟ ΣΟΧΟ |
Σκηνοθ.: Κ. Μαρκουλάκης. Παίζουν: Κ. Μαρκουλάκης, Κ. Παπαχρόνης, Εβ. Ζημάλη, Θ. Ανδρούτσου, Δ. Σιγάλα. Μετάφρ.: Θ. Πετρόπουλος. Σκην.- κοστ.: Γ. Γαβαλάς. Φωτ.: Ν. Βλασόπουλος. Μουσ.: Μ. Μάτσας. Διάρκεια 95'
Η σύγχρονη, προκλητική εκδοχή του μολιερικού Δον Ζουάν από τον Μάρμπερ διαδραματίζεται στο σύγχρονο Σόχο. Στην εποχή του Apple Mac, των blogs και του podcast ο DJ επιμένει να σκέφτεται και να ζει ελεύθερος προκαλώντας Θεό και ανθρώπους.
Απόγ: Σάβ., Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ: Τετ., Πέμ., Παρ. 9.15 μ.μ., Σάβ., Κυρ. 9.30 μ.μ. € 24, € 17, κρατήσεις και από το www.choratheater.gr
Saturday, 10 November 2007
apathy
i think it is always losing my daily health that scares me to death...
and i am so lonely it has just stopped hurting.
Thursday, 8 November 2007
να πάτε να δείτε / go see - must see
ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ |
Σκηνοθ.: Θ. Αναστόπουλος. Παίζουν: Μ. Καρατζογιάννης, Ν. Πουρσανίδης. Μετάφρ.: Χρ. Λιοντάκης. Σκην.- κοστ.: Μ. Τρικεριώτη. Φωτ.: Ηλ. Κωνσταντακόπουλος. Διάρκεια 80'
«Αν θυμάμαι καλά, κάποτε ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή, που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν. Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα»... Οι υπέροχοι στίχοι, που φέρνουν τη λογοτεχνία μέσα στη ζωή, αποκτούν υπόσταση πάνω στη σκηνή από δύο άντρες ερμηνευτές.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΩΜΑ |
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, 2109212900 Βραδ: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ., Κυρ. 10.15 μ.μ. € 18, φοιτ.: € 15. Διάρκεια: 80'. |
Tuesday, 6 November 2007
mood swings / Palermo pic
Tuesday, 23 October 2007
1st post from work
Last night as i was driving home from the Olympic Village I saw the flow of cars over the bridge of the highway there. Spectacular. All i wanted to do is just turn left, not right, turn left and drive out of Athens. Drive outside of the boring life I am doomed to live. You know the English saying, right? "All work and no play make Jack a dull boy" - this is me, Jack the dullest.
All I want today is LEAVE. Get the hell out of the office and go.
But OF COURSE i am too responsible these years to let myself fall so down; following your dreams has never been the most responsible recreational activity @Telecoms.
Sunday, 21 October 2007
post mortem
i can't belong - it is so simple.
i adjust to criteria and rules, but i never really belonged.
ANYONE OUT THERE?
Saturday, 20 October 2007
1-liners/truth
1. i got the big promotion at work - wow! (ironic).
2. i got selected in a strange Ministry process for an assessment programme (wow - ironic, again)
3. i got my depression back
4. a man i hardly know told me last night he loves me. i replied swiftly "You don't know me" - and he said "I didn't tell you i know you".
interesting, huh? (i felt so much uneasy, i can't take these sentimentalisms any more)
5. i feel totally cracked down. but i will not show it to my real, everyday life.
ONLY HERE my truth lies.
poetry, instead of a crack-down
Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.
Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.
(Δημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», τ. 141, Σεπτέμβρης 1966, σελ. 137)
----------------------------------------------------------------------------------------------
Ηλίας Τσέχος, Χιλιόμετρα χρόνου
μετά χίλια χιλιόμετρα ταξίδι
κάθεσαι και ζωγραφίζεις τα χιλιόμετρα
περνάν ουρανί πινακίδες
βέλη σε λευκά οι κατευθύνσεις
μ’ επιμονή κοιτάς τι ζωγράφισες
πολιτισμό χορταίνεις
νάσουνα χρώματα ή χιλιόμετρα;
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 2, σελ. 64).
Sunday, 14 October 2007
Edna St. Vincent Millay
Ashes of Life
- Love has gone and left me and the days are all alike;
- Eat I must, and sleep I will, -- and would that night were here!
- But ah! -- to lie awake and hear the slow hours strike!
- Would that it were day again! -- with twilight near!
- Love has gone and left me and I don't know what to do;
- This or that or what you will is all the same to me;
- But all the things that I begin I leave before I'm through, --
- There's little use in anything as far as I can see.
- Love has gone and left me, -- and the neighbors knock and borrow,
- And life goes on forever like the gnawing of a mouse, --
- And to-morrow and to-morrow and to-morrow and to-morrow
- There's this little street and this little house.
Thursday, 11 October 2007
Saturday, 6 October 2007
cartoons
Monday, 1 October 2007
unable to stay silent today
"The kingdom of Heaven is a condition of the heart --not something
that comes upon the earth or after death."
Nietzsche, Friedrich
i woke up today late and anxious that I might not cope.
Isn't this a shame? I have stopped being the self i knew 10 years
back...
Disasterous how we can take a positive word like "natural evolution"
to talk about something so nasty as giving yourself up...
Saturday, 29 September 2007
James 'Say Something'
Strange fruit from a forbidden tree
You've got to come down soon
More than a drug is what I need
Need a change of scenery
Need a new life..."
και κανένα άλλο σχόλιο για λίγες μέρες.
η εκκωφαντική σας σιωπή, ή μήπως είναι η δικιά μου απώλεια φωνής;
Friday, 28 September 2007
Γιώργος Σεφέρης
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα. Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά. Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου. Συλλογή " Μυθιστόρημα" |
Ελύτης for ever
Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά
Μ΄ ένα τίποτα έζησα
Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε
Σ΄ ενός περάσματος αέρα
ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ΄ αυτιά μου
φχιά
φχιού φχιού
εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα
Τι γυαλόπετρες φούχτες
τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου
άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας.
Κάτι
Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο σχήμα του Αρχαγγέλου
Παραλαλούσα κι έτρεχα
Έφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ΄ τη γλώσσα
-Ε καβάκια μαύρα, φώναζα, κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από μένα;
-Θόη θόη θμος
- Ε; Τι;
- Αρίηω ηθύμως θμος
- Δεν άκουσα τι πράγμα;
- Θμος θμος άδυσος
Ώσπου τέλος ένιωσα
κι ας πα΄ να μ΄ έλεγαν τρελό
πως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.
I will hold
Despite all that is against life, I will stay.
And even if I don't get all what i wanted, I don't think I will cry.
Sometimes loyalty to life matters more than goal achievement.
OR am I wrong?
Thursday, 27 September 2007
now and now
Thank you, china girl.
και με λένε Ελένη.
και έχω τόσο φως όσο και σκοτάδι μέσα μου.
αλλά υπερισχύει τόσα χρόνια το χρώμα.
Ευχαριστώ για το mail.
suffering to forget
this is a dream land. Palermo hills, the vastness of scenery.
I was promised a trip there, a stay at a home that belongs to a woman i will never meet now, a home-made perfume that contributed some 10 years now to my falling in love back then. Back then and still remembering the sense of the perfume smell makes me home sick. For a home i never will have, and never saw. His place.
Where is he? Where is he safely living now? I know not.
All i dream the last decade is that trip. That trip i only made through his words and these images.
Tuesday, 25 September 2007
two quotes... goodnight
σε πολιτειες αστραφτερες
με μουσικες καλοντυμενες απ τις πιο ρηχες ψυχες,
τοση ομορφια
δεν θελω πια
μου λες...
ΟΝΑΡ
----------------------------------------------------------------------------------------
αυτη η πολη εχει αλλαξει πολυ
ποιος θα σε φροντισει;
τι φοβασαι;
ποσοι σαν κι εσενα ειναι εκει εξω;
ολοι ειναι μονοι εδώ
Τι ψαχνεις;
(taken from http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=18023.msg358428;topicseen)
Ελλαδάρα και επίπεδο...
είναι καιρός για αποδημητικά πουλιά να πετάξω σε άλλα, πιό φιλόξενα μέρη???
http://evenizelos.blogspot.com/
τι χαζά, τι χαζό που ασχολούνται με τέτοια σοβαρά θέματα όπως η πολιτική με τόση σοβαροφάνεια.
απ' έξω είναι πάντα η Ελλάδα, το φαίνεσθαι.
το είναι πάντα βρίσκεται λειψό.
κρίμα, κρίμα indeed.
Monday, 24 September 2007
Thursday, 20 September 2007
depression, she wrote
how does one find the personal atonement?
how do you get back to being happy? being content and ok with yourself, your silly choices, your thousand indecisions (as Eliot would nag), your goodness?
i can't.
i am drawn to all possible future scenarios merely by the force of life.
i don't live any more - i survive.
and this is pathetic.
WHERE is my atonement?
Monday, 17 September 2007
winning life back
I didn't realise how fast time went by.
And this was wonderful.
i enjoyed spending time talking of myself mostly to a stranger - he may have a high or low opinion of me now, but i know that i was me there, 100% Eleni.
and this was how i won a day back.
Saturday, 15 September 2007
Friday, 14 September 2007
again and again
πάρε την καρδιά μου, τα όνειρά μου -
δεν έχω τίποτ' αλλο να σου δώσω"
δεν το λέω εγώ - το τραγούδι το λέει.
εγώ κλασσικά επαυξάνω...
Thursday, 13 September 2007
άλλων λέξεις
Irv Kupcinet
επειδή έπονται οι σούπερ εκλογές που θα μας σώσουν βεβαίως βεβαίως...
instead of a comment to a reader
the world has stopped fitting my vision.
interesting.
fixation
Wednesday, 12 September 2007
a song worth the lyrics
Δέκα χρόνια δέκα αιώνες
λύσεις ψάχνουν να μου βρουν
δε με ξέρεις, μα το ξέρεις
πως τα χέρια δεν ξεχνούν
κάτι νύχτες ματωμένες
που αδιάφορα περνάν
που τα σώματα διψάνε
μα τα μάτια αλλού κοιτάν" Giannis Haroulis...
Monday, 10 September 2007
10/09
HE IS NOT HERE.
An existentialistic question - did he really exist?
I doubt it, him, his life, his b*day today. I question everything that reminds me of him. Even me.
Who am I any more? Bits and pieces perpetuating a life cycle that is exactly and only this - a cycle, and a vicious one to be more precise.
Turn back, turn the page over, damn you.
YOU CAN'T.
C' est la vie - he used to say this all the time. Abandonment. Total abandon.
Now it just doesn't matter any more.
I am too old in my age to wallow over V. But anyway, it is a bloody B*day today, so i pray to my God to have him as he deserves.
And a song dedicated tonight - by Concrete Blonde "Joey". Masterpiece this voice communicating the looming disaster.
Monday, September 10th
I check out your blog almost every day because I feel like closer to you. I get to find out how you are doing. For years now, months and months would go by and I would hear nothing and I would wonder. Is she ok? Is something wrong? So being able to check on you even through a blog is so huge for me. Eventhough I am so far away there hasn't been a day that goes by that I don't think about you and wonder if you are well... So I am glad that you decide to start this blog.
K
Sunday, 9 September 2007
για να μην σε ξεχνάει η σφαίρα.
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Calogero
Πρώτη εκτέλεση: Ανδριάνα Μπάμπαλη
Αν θα βγεις δε θα βγω μέσα θα κλειστώ
ένα φως θα κρεμάσω για να έχω ουρανό
θα κοιτώ θα γελάω θα φυσάω τον καπνό
και θα λέω δεν πονάω μα βαθιά θα πονώ
Η καρδιά, η καρδιά μου έτσι είναι η καρδιά
θα τη βρω θα την πιάσω θα την πάρω αγκαλιά
και θα βγω άλλο βράδυ με φιλιά και ποτά
και θα λέω είμαι εντάξει μα δε θα΄μαι καλά
Δες καθαρά για σένα υπάρχω
δες καθαρά εσένα θα΄χω
πάντα βαθιά σαν σφαίρα στην καρδιά
σαν σφαίρα στην καρδιά
Κι αν με δεις κι αν σε δω έναν ξένο κοιτώ
και δε θα σε γνωρίζω και δε θα σε κρατώ
η ζωή μου θα κυλάει σαν βροχή σαν νερό
και εγώ δε θα σ΄έχω και θα λέω δεν πονώ
Η ζωή, η ζωή μου θα γεμίζει μπετό
ένας άνθρωπος χτίζει τον πιο ωραίο γκρεμό
και θα πάω και θα πέσω και μετά θα γελώ
και θα λέω δεν πονάω μα βαθιά θα πονώ
Δες καθαρά για σένα υπάρχω
δες καθαρά εσένα θα΄χω
πάντα βαθιά σαν σφαίρα στην καρδιά
σαν σφαίρα στην καρδιά
Δες καθαρά αυτή η φωνή
για σένα ξεσπά, για σένα αντηχεί
πιο δυνατά
για σένα τραγουδά
a sudden revelation
(and i hate Dalaras)
Στίχοι: Γιώργος Παυριανός
Μουσική: Στάμος Σέμσης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Όταν θα τελειώσει ξαφνικά το καλοκαίρι
όταν θα 'χω φύγει μακριά σε κάποιο αστέρι
τίποτα να μη φοβάσαι να με θυμάσαι
γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή
Όταν θα χαθούν οι αγάπες κι οι φιλίες
όταν θα με βλέπεις στις παλιές φωτογραφίες
τις βραδιές που δεν κοιμάσαι να με θυμάσαι
γιατ'ι σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή
Όταν θα κοιτάς την άδεια θέση στο τραπέζι
όταν θα ακούσεις το τραγούδι αυτό να παίζει
μη δακρύζεις μη λυπάσαι να με θυμάσαι
γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή
1/2
Saturday, 8 September 2007
Katerina
Not because of secrecy, or guilt, or fear.
I will be in the same spot you left me last summer, waiting to see your smiling face.
Sometimes, some days like this Friday, when i worked 13 whole hours @the new post, this distant smile of you kept me afloat.
Feeling blessed really for doing things @work i was craving to do, enjoying my time there really, but life outside those premises, is something not to talk about. Not now, at least.
I keep the faith, you keep the light on.
Things will be better, i presume.
All is well to those who believe.
THANK YOU all for reading this blog - your number was startling when i saw the stats yesterday.
how ironic ---
by Matthew Arnold
The sea is calm to-night.
The tide is full, the moon lies fair
Upon the straits;--on the French coast the light
Gleams and is gone; the cliffs of England stand,
Glimmering and vast, out in the tranquil bay.
Come to the window, sweet is the night-air!
Only, from the long line of spray
Where the sea meets the moon-blanch'd land,
Listen! you hear the grating roar
Of pebbles which the waves draw back, and fling,
At their return, up the high strand,
Begin, and cease, and then again begin,
With tremulous cadence slow, and bring
The eternal note of sadness in.
Sophocles long ago
Heard it on the {AE}gean, and it brought
Into his mind the turbid ebb and flow
Of human misery; we
Find also in the sound a thought,
Hearing it by this distant northern sea.
The Sea of Faith
Was once, too, at the full, and round earth's shore
Lay like the folds of a bright girdle furl'd.
But now I only hear
Its melancholy, long, withdrawing roar,
Retreating, to the breath
Of the night-wind, down the vast edges drear
And naked shingles of the world.
Ah, love, let us be true
To one another! for the world, which seems
To lie before us like a land of dreams,
So various, so beautiful, so new,
Hath really neither joy, nor love, nor light,
Nor certitude, nor peace, nor help for pain;
And we are here as on a darkling plain
Swept with confused alarms of struggle and flight,
Where ignorant armies clash by night.
Thursday, 6 September 2007
epiphany
i admit i am scared.
too scared even to talk about it.
i was diagnosed with some sort of an unexpected condition and have to deal with it.
desperate times call for desperate measures.
now is the time to just sit back, sip some decaf latte from a nearby Starbucks (i like its smokeless environment) and listen to music.
deaf to all other people.
all those who claim to love me have deserted the battle years ago.
devastated as is the case.
Wednesday, 5 September 2007
last words
Say this to the still earth: I flow.
Say this to the quick stream: I am."
Don Paterson - Being
going to bed...
DAVID CONSTANTINE
Watching for Dolphins
In the summer months on every crossing to Piraeus
One noticed that certain passengers soon rose
From seats in the packed saloon and with serious
Looks and no acknowledgement of a common purpose
Passed forward through the small door into the bows
To watch for dolphins. One saw them loose
Every other wish. Even the lovers
Turned their desires on the sea, and a fat man
Hung with equipment to photograph the occasion
Stared like a saint, through sad bi-focals; others,
Hopeless themselves, looked to the children for they
Would see dolphins if anyone would. Day after day
Or on their last opportunity all gazed
Undecided whether a flat calm were favourable
Or a sea the sun and the wind between them raised
to a likeness of dolphins. Were gulls a sign, that fell
Screeching from the sky or over an unremarkable place
Sat in a silent school? Every face
After its character implored the sea.
All, unaccustomed, wanted epiphany,
Praying the sky would clang and the abused Aegean
Reverberate with cymbal, gong and drum.
We could not imagine more prayer, and had they then
On the waved, on the climax of our longing come
Smiling, snub nosed, domed like satyrs, oh
We should have laughed and lifted the children up
Stranger to stranger, pointing how with a leap
They left their element, three or four times, centred
On grace, and heavily and warm re-entered,
Looping the keel. We should have felt them go
Further and further into the deep parts. But soon
We were among the great tankers, under their chains
In black water. We had not seen the dolphins
But woke, blinking. Eyes cast down
With no admission of disappointment the company
Dispersed and prepared to land in the city.
From Watching for Dolphins (Bloodaxe, 1983)
missing a heartbeat tonight
JOHN BURNSIDE
Septuagesima
Nombres.
Estan sobre la patina
de las cosas. Jorge Guillen
I dream of the silence
the day before Adam came
to name the animals,
The gold skins newly dropped
from God's bright fingers, still
implicit with the light.
A day like this, perhaps:
a winter whiteness
haunting the creation,
as we are sometimes
haunted by the space
we fill, or by the forms
we might have known
before the names,
beyond the gloss of things.
From Feast Days (Secker & Warburg, 1992)
Tuesday, 4 September 2007
heart failure?
my heart didn't work that well and my blood pressure soared.
i felt at a loss.
now i am better.
i hope my prognosis is better.
the diagnosis was worse than expected, to tell you the truth.
Monday, 3 September 2007
losing it
is there anyone out there for me? to help? it is the first time i am asking for help.
i can't go on on my own, too much of my heart condition interferes with daily pangs.
am i that bad?
do i deserve this loneliness?
i am losing it all.
Saturday, 1 September 2007
στερεοφωνικά
Όλοι στη δουλειά με κάνουν δέκα χρόνια μικρότερη - με τρομάζει λίγο που η έξω εικόνα ταιριάζει την μέσα νεότητα.
Αλλά είμαι 35. Στις 22 Μαϊου τα έχω κλείσει. Δεν έχω σχέση αυτόν τον καιρό - δεν άντεξε κάποιος στο crash-test που περνάω τους ανθρώπους. Είμαι δύσκολος ανθρωπος, τελικά; Κανείς δεν αντέχει; Να κατεβάσω τα standards που έχω για μένα και τους άλλους; Πριν 3 βδομάδες έκανα μια απερισκεψία που έχω μετανιώσει οικτρά. Άρα δεν είμαι γεννημένη να χαμηλώνω το κεφάλι και να κατεβάζω επίπεδα ανθρώπινης επαφής. Επαφή - τι απατηλό τοπίο.
δείτε το http://anticipointed.blogspot.com - είναι 10 χρόνια κάτω από μένα, είναι ένα θαύμα.
καλή μας νύχτα, να μιλάμε με λέξεις ουσίας, να νιώθουμε τη ζωή μέσα και κάτω από το δέρμα μας.
Όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν, μένεις εσύ - να σε προσέχεις. Πιό πολύ.
- το λέω για να με ακούσω.
September
this, first - as a thank you link for Noula, who sent it to me. It is Giannis Haroulis, the great.
have a great September - hopefully we might witness one of those old, cool Autumns of my childhood in the late 70's.
by the way, the following link is mythical. Check it out:
http://zillionmilesaway.wordpress.com/
Thursday, 30 August 2007
now in English
i go to this window
just as day dissolves
when it is twilight(and
looking up in fear
i see the new moon
thinner than a hair)
making me feel
how myself has been coarse and dull
compared with you, silently who are
and cling
to my mind always
But now she sharpens and becomes crisper
until i smile with knowing
--and all about
herself
the sprouting largest final air
plunges
inward with hurled
downward thousands of enormous dreams
Μιχάλης Γκανάς - ΑΜΝΗΣΙΑ
σβήνει την προηγούμενη και πάει.
Άλλοτε σβήνει την επόμενη,
καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.
Βροχές θυμάμαι και πουλιά
και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.
Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,
τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,
και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,
με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,
για να προλάβω τις παραγγελίες.
Χιόνια θυμάμαι και βουνά
και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.
Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,
πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.
Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,
δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.
Γριές και γέροι και παιδιά,
μεσήλικες θλιμμένοι.
Μάτια θυμάμαι και φωνές,
πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.
Δημουλά πάντα...
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.
Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.
Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.
Tuesday, 28 August 2007
Dimoula - only in Greek
Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εάν η νοσταλγία
από πολύ βιασύνη,
παραγνώρισ' ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί να'ναι ξένο αυτό το φόντο,
να'ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιάν άλλην ιστορία,
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία κι έπαρση.
Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ' αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον κάλυκά της.
Εκτός αν είναι ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.
Αν μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
και της ποίησης.
waking up early
i hope he does well with his woman in another European country, but God i miss just talking to him.
So long, Billy.
Be well and thriving.
the only way i see you these days it seems is my dreamland. i could at last talk to you, hug you and tell you how indispensable and most valuable you have been. And how my life is a bit emptier without your presence and warm smile. As air the band would comment "you make it easy". or at least you made it easy.
http://www.astralwerks.com/air/discography.html
there you can hear the song - it is in Moon Safari, the album and it is in .ram format.
worth the try.
Monday, 27 August 2007
b*day
but this celebration served its purpose well, in that it reminded me of all those last 10 years.
Happy B*day, little sis.
hopefully YOUR next ten years will be shinier and better than mine.
in shambles
all i can communicate right now, even in this bleak and frozen (emotionally) Monday morning before heading off to my new work, is just one word:
SHAME.
Shame to all those bastards burning down my Greece.
i feel fallen from Heaven, flabbergasted, mute, unable to utter anything more.
(this is the reason i wrote nothing yesterday - i was in front of the box, looming oven the live satellite images of catastrophy- nothing nothing nothing).
E.
http://uk.news.yahoo.com/rtrs/20070827/tts-uk-greece-fires-2c15123_1.html
Saturday, 25 August 2007
quoting again
-John Donne
Friday, 24 August 2007
sites
http://en.thinkexist.com
http://answers.yahoo.com/
and of course this blog - for those interested to keep an eye on ME...
Tuesday, 21 August 2007
Seferis
And i am happy. Today i am happy. i feel that i had so much more than asked for.
This is bliss. This is personal achievement.
Well, nothing REAL happened. Sometimes all it takes to feel content is human intentions.
And the intentions of all people involved today - from my HR head to a long lost friend - showed some aspects of the frail human psyche that left me speechless. Just because they all meant well. And their words matched their eyes - purity.
THANK YOU. For all the good intentions and the chances given from your heart's depths.
THANK YOU.
Monday, 20 August 2007
new job...
i feel i can't belong, not there, not like this - the post description, the environment, the level of employees... i don't belong, i feel like running away from it all.
But will i run away?
or is it another chickening instance?
to be seen.
Saturday, 18 August 2007
as my friend, Fabio, told me:
which in English would translate as:
i am no longer the person i was, but i am better now
EXACTLY THIS.
The time comes.
Some minutes have this power; they change lives.
August 19th, some years back - how many years? 6.
This is it. The time comes and you reverse facts, you twist reality, you change your point of view. I did, on and on, i can't do it any more. It has happened. August 19th, 2001. Six wasted years trying to revoke the loss, to stop the bleeding, to glue the heart back. It, what happened, was the last drop of a very negatively-charged glass i was filling. Hatred, fury, depression, anger, losses - they are all the same poison. I can't rebuild my Babylon, i can't just pick up a wand and eradicate the moments that hurt me and tore me apart.
This is it. The time comes, tonight, at 1.30am or so, to sit back, listen to music, i have been building a compilation these last days (totally subconsciously), drink some water - wish i could have some icy white wine, but cannot due to the antibiotics i am taking for that infection last week. I will unwind - not the past, this has already existed. I will unwind this present time, find more time for me, recover better, get out of whatever I can with the fewer losses, try to wake up to now, August 18th 2007. I have grown old, i am wearing my heart the other way, and GOD i will start behaving as I did before that August. The physical pain, the emotional vacuum, the Angst. They will all be gone in a moment's time.
Now is the time. The time to start dreaming again. Even in my 35.
Friday, 17 August 2007
scattered as is
De repente, ella se volvió loca.
Ξαφνικά, αυτή τρελλάθηκε - in Greek.
I am scattered. Torn into strange bits and pieces. Unable to communicate my desires, my fears, my dreams.
WHY?
it is not that rhetorical this Q...
Thursday, 16 August 2007
inability to communicate
Some things always happen beyond my control, while those contollable matters are probably the first i get rid of.
Why do i tire so easily? Why don't i just settle down? Why is it not wise to carry the mind and heart of a 15-year-old when you are old, too old even to tell your age?
Some questions have a common answer; what i am missing. Affection.
And it has nothing to do with the others. It is all about me, loving me more.
So, more to come tonight.
Whereof one cannot speak, thereof one must be silent.
Wittgenstein, Ludwig
Tuesday, 14 August 2007
a quote for this strange day
There is a great deal of unmapped country within us which would have to be taken into account in an explanation of our gusts and storms.
George Eliot
i feel sad. i need my friends and i need solitude.
Monday, 13 August 2007
Monday Morning
I headed downstairs to my study and restructed my syllabus for the fall. Which made me feel kind of bored. I haven't done anything creative for such a long time that I feel very stagnant and depressed.
So I think instead of staying in all day and working I am going to go into Boston this morning after all. I haven't been into town for a long time I think that it might be nice to spend the morning walking around and perhaps gather my thoughts. Maybe I will get inspired.
K
early Monday morning
I don't care - I needed sleep and all I got was 4 hours of undisturbed bliss.
Who am I to judge? But I do have the right to sleep a sound sleep. My heart needs the rest I can have.
They didn't allow me to sleep till this time I was supposed to wake up.
Now off I am to work after a 3-day leave due to sickness.
And of course i don't feel like working, after all it is Aug13!
Kali mera, kali mera - may we all have a good, decent week.
Sunday, 12 August 2007
of my best friend
She is Katerina and she has been with me no matter the distance that separates us more than 10 years, while we were undergrads at college. Perhaps she is the fondest memory of the place, i still recall the moment i arrogantly asked her to give me something of her own so that i remembered her everytime i saw it. She gave me a Cross silver pen, the thin one. I write with it all these years. Then 2 years ago we were talking of pens over the phone and we got the same Parket Sonnet roller ball. This is my fav, and every day i write in it i think of her writing too.
She is Katerina and lives in Boston. A hell of a way. But i still see her in a very early morning visit from the airport to her place, after a sudden trip i had she bringing coffee in her sleepy smile. And i remember her house, sitting there for hours at the balcony, seeing the sun go down, talking talking talking and enjoying her famous latte. And listening to Ramazotti a whole summer. And then after a car accident (well i was a pedestrian and got hit by a motorbike) she was the only one to have come to the hospital to bring me clothes to change. And some many more.
She is Katerina. And she is my best ever friend.
Saturday, 11 August 2007
Saturday @home
I have been rereading Borges ( yes, he was blind too - but only physically) this morning, and then i just sat back and watched my last DVD fixation ("House MD").
From the Penguin Classics Borges' 'Book of Sand' i am reciting the following:
"I know that you miss something" (103)
"To be in the fruitless night / he who counts the syllables" (105)
"And underneath the myths and the masks, / her soul, always alone." (107)
and a whole poem first in his language, then in the universal English:
Es el amor, Tendre que ocultarme o que huir. (...)
Estar contigo o no esar contigo es le medida de mi tiempo. (...)
Es, ya lo se, el amor: la ansieded y el alivio de oir tu voz.
la espera y la memoria, el horror de vivir en lo sucesivo,
Es el amor con sus mitologias, con sus pequenas magias
inutiles.
Hay una esquina por la que no me atrevo a pasar.
Ya los ejercitos me cercan, las hordas.
(Esta habitacion es irreal; ella no la ha visto.) (112)
It is love. I wil have to hide or flee. (...)
Being with you or without you is how i measure my time. (...)
It is love, I know it; the anxiety and relief at hearing your voice,
the hope and the memory, the horror at living in succession.
It is love with its own mythology, its mirror and pointless magic.
There is a street corner I do not dare to pass.
Now the armies surround me, the rabble.
(This room is unreal. She has not seen it.) (113)
from the DVD session there is nothing to add here. Borges encapsulates my day's worth.
Friday, 10 August 2007
the Becket fixation
I believe him, I know it's my only chance to -- my only chance, I believe all I'm told, I've disbelieved only too much in my long life, now I swallow everything, greedily. What I need now is stories, it took me a long time to know that, and I'm not sure of it.
--Molloy, Part I
Saying is inventing. Wrong, very rightly wrong. You invent nothing, you think you are inventing, you think you are escaping, and all you do is stammer out your lesson, the remnants of a pensum one day got by heart and long forgotten, life without tears, as it is wept.
--Molloy, Part I
Decidedly it will never have been given to me to finish anything, except perhaps breathing. One must not be greedy.
--Malone Dies
And all these questions I ask myself. It is not in a spirit of curiosity. I cannot be silent. About myself I need know nothing. Here all is clear. No, all is not clear. But the discourse must go on. So one invents obscurities. Rhetoric.
--The Unnamable
We are all born mad. Some remain so.
--Waiting for Godot
Dimoula for ever
Κική Δημουλά, χλόη θερμοκηπίου
ΑΕΡΟΓΕΦΥΡΕΣ
Χάθηκες
πού στριφογυρνάς;
Πέρνα καμιά φορά από τον ύπνο μου
συνήθως είμαι εκεί
εκτός αν κλαίει το φεγγάρι
οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι
το διότι να ρωτήσω τι συμβαίνει.
Πέρνα καμιά φορά.
Μπες από το πλάι στάσου
κάτω από το γεφυράκι της παλάμης μου
απ’ όπου ήσυχα κυλάω.
Εκτός αν έχει ολότελα μαυρίσει το νερό
αν ψόφησαν κι οι πέτρες
αν έχει μολυνθεί και ο βυθός
οπότε θα με βρεις
στου σεντονιού τις όχθες.
Μη φοβάσαι.
Πάρε μαζί σου αν θες για σιγουριά
και την απαίτηση να μη σ’ αγγίξω διόλου
ανανέωσε και τη ληγμένη άδεια
να σε κοιτώ
και σου υπόσχομαι
εγκαίρως να ξυπνήσω
ώστε να μη σε πάρει είδηση
ο ύπνος σου ότι λείπεις.
of August
it is a cruel month - no holidays but for just one weekend, a lot of work and no dreams.
the last is killing me, this loss of hoping, of believing. Am I too old already? I don't know, I don't need to find out, I don't care.
It is mid August, everyone is out of Athens and i am trying to recover.
Splendid. All of a sudden, my great immune system just decided to shut down.
As my heart. Literally almost, and metaphorically mostly.
There is just this hope, the tomorrow is still safe hidden. Surprises may be en route.
poetry of the month
Even as I hold you
I think of you as someone gone
Far, far away. Your eyes the colour
of pennies in a bowl of dark honey
bringing sweet light to someone else
your black hair slipping through my fingers
is the flash of your head going
around a corner
your smile, breaking before me,
the flippant last turn
of a revolving door,
emptying you out, changed,
away from me.
Even as I hold you
I am letting go.
Alice Walker, “Even as I Hold You”
TSE The Waste Land
S'io credesse che mia risposta fosse
A persona che mai tornasse al mondo,
Questa fiamma staria senza piu scosse.
Ma perciocche giammai di questo fondo
Non torno vivo alcun, s'i'odo il vero,
Senza tema d'infamia ti rispondo.
Let us go then, you and I,
When the evening is spread out against the sky
Like a patient etherised upon a table;
Let us go, through certain half-deserted streets,
The muttering retreats
Of restless nights in one-night cheap hotels
And sawdust restaurants with oyster-shells:
Streets that follow like a tedious argument
Of insidious intent
To lead you to an overwhelming question. . .
Oh, do not ask, "What is it?"
Let us go and make our visit.
In the room the women come and go
Talking of Michelangelo.
The yellow fog that rubs its back upon the window -panes
The yellow smoke that rubs its muzzle on the window-panes
Licked its tongue into the corners of the evening
Lingered upon the pools that stand in drains,
Let fall upon its back the soot that falls from chimneys,
Slipped by the terrace, made a sudden leap,
And seeing that it was a soft October night,
Curled once about the house, and fell asleep.
And indeed there will be time
For the yellow smoke that slides along the street,
Rubbing its back upon the window-panes;
There will be time, there will be time
To prepare a face to meet the faces that you meet;
There will be time to murder and create,
And time for all the works and days of hands
That lift and drop a question on your plate;
Time for you and time for me,
And time yet for a hundred indecisions
And for a hundred visions and revisions,
Before the taking of a toast and tea.
In the room the women come and go
Talking of Michelangelo.
And indeed there will be time
To wonder, "Do I dare?" and, "Do I dare?"
Time to turn back and descend the stair,
With a bald spot in the middle of my hair --
[They will say: "How his hair is growing thin!"]
My morning coat, my collar mounting firmly to the chin,
My necktie rich and modest, but asserted by a simple pin --
[They will say: "But how his arms and legs are thin!"]
Do I dare
Disturb the universe?
In a minute there is time
For decisions and revisions which a minute will reverse.
For I have known them all already, known them all: --
Have known the evenings, mornings, afternoons,
I have measured out my life with coffee spoons;
I know the voices dying with a dying fall
Beneath the music from a farther room.
So how should I presume?
And I have known the eyes already, known them all --
The eyes that fix you in a formulated phrase,
And when I am formulated, sprawling on a pin,
When I am pinned and wriggling on the wall,
Then how should I begin
To spit out all the butt-ends of my days and ways?
And how should I presume?
And I have known the arms already, known them all --
Arms that are braceleted and white and bare
[But in the lamplight, downed with light brown hair!]
Is it perfume from a dress
That makes me so digress?
Arms that lie along a table, or wrap about a shawl.
And should I then presume?
And how should I begin?
...
Shall I say, I have gone at dusk through narrow streets
And watched the smoke that rises from the pipes
Of lonely men in shirt-sleeves, leaning out of windows? ...
I should have been a pair of ragged claws
Scuttling across the floors of silent seas.
...
And the afternoon, the evening, sleeps so peacefully!
Smoothed by long fingers,
Asleep. tired ... or it malingers,
Stretched on the floor, here beside you and me.
Should I, after tea and cakes and ices,
Have the strength to force the moment to its crisis?
But though I have wept and fasted, wept and prayed,
Though I have seen my head [grown slightly bald] brought in upon a platter,
I am no prophet -- and here's no great matter;
I have seen the moment of my greatness flicker,
And I have seen the eternal Footman hold my coat, and snicker,
And in short, I was afraid.
And would it have been worth it, after all,
After the cups, the marmalade, the tea,
Among the porcelain, among some talk of you and me,
Would it have been worthwhile,
To have bitten off the matter with a smile,
To have squeezed the universe into a ball
To roll it toward some overwhelming question,
To say: "I am Lazarus, come from the dead,
Come back to tell you all, I shall tell you all" --
If one, settling a pillow by her head,
Should say, "That is not what I meant at all.
That is not it, at all."
And would it have been worth it, after all,
Would it have been worthwhile,
After the sunsets and the dooryards and the sprinkled streets,
After the novels, after the teacups, after the skirts that trail along
the floor --
And this, and so much more? –
It is impossible to say just what I mean!
But as if a magic lantern threw the nerves in patterns on a screen:
Would it have been worthwhile
If one, settling a pillow or throwing off a shawl,
And turning toward the window, should say:
"That is not it at all,
That is not what I meant, at all."
...
No! I am not Prince Hamlet, nor was meant to be;
Am an attendant lord, one that will do
To swell a progress, start a scene or two
Advise the prince; no doubt, an easy tool,
Deferential, glad to be of use,
Politic, cautious, and meticulous;
Full of high sentence, but a bit obtuse;
At times, indeed, almost ridiculous --
Almost, at times, the Fool.
I grow old ... I grow old ...
I shall wear the bottoms of my trousers rolled.
Shall I part my hair behind? Do I dare to eat a peach?
I shall wear white flannel trousers, and walk upon the beach.
I have heard the mermaids singing, each to each.
I do not think they will sing to me.
I have seen them riding seaward on the waves
Combing the white hair of the waves blown back
When the wind blows the water white and black.
We have lingered in the chambers of the sea
By sea-girls wreathed with seaweed red and brown
Till human voices wake us, and we drown.
T.S. Eliot